Dzień piętnasty

Jest źle. Z końcówki poprzedniego dnia i minionej nocy pamiętam głównie to, że przeraźliwie bolały mnie mięśnie i stawy, zupełnie jakby ktoś mnie kijem okładał, oraz że z bagna wyłaziły obrośnięte glonami szkielety i piranie z nogami. Nie wyłaziły naprawdę, rzecz jasna, tylko mnie się zwidywało w malignie. Jak twierdzi Wasyl gorączkę miałam taką, że aż żałował, że nie ma jajek i boczku, boby się elegancko na moim brzuchu usmażyły. Znam ja go, do mnie sypie żartami o jajkach, a gdy myśli, że nie widzę, zaczyna się garbić, ogryzać paznokcie i patrzeć na mnie wzrokiem zatroskanym.

Jakby było mało rozrywki, na postoju... a właśnie. Przez tę cholerną gorączkę nie daję rady iść, zatem niesie mnie Wasyl, co z kolei spowalnia nam marsz i wymusza postoje. Jones się niecierpliwi jak diabli, bo wczoraj Marcin się zaparł i nie było mowy o marszu, ponieważ leżałam półprzytomna, a niekiedy również nieprzytomna, mamrocząc o ryboludziach, żądnych krwi. Wedle relacji Freddiego Jones i Lewy zaczęli się wykłócać, że oni chcą iść dalej. Pammy, kochana dziewczyna, błyskawicznie spacyfikowała Lewego celnym ciosem z liścia w potylicę i nakazem natychmiastowego zamknięcia gęby, natomiast Jones marudził dalej.

- Vazil na niego popaczył. Wzrokiem - opowiadał Freddie z uciechą. - Prawie jak na ten jaguar, tylko taki nacisk miał jak ten... prasownik wodny.

- Prasa hydrauliczna - podpowiedziała Pammy.

- Jak prasa hydrauliczna - zgodził się Freddie. - Jones się stał jak mróweczka takie malutkie i jakoś już nic nie mówiał.

Mogłam to sobie wyobrazić. Wasyl ma, co tu kryć, charyzmę, jak również talent do niewerbalnego przekonywania ludzi, że jeśli go zdenerwują, wypruje z nich flaki, które następnie przerobi na szelki. Tak w gruncie rzeczy to dobry, kochany chłopak z wielkim, złotym serduchem, ale jego postura i fizjonomia sprawiają, że ów niewerbalny przekaz robi się taki jakiś... wiarygodny.

- Idgie, ty jesteś malinowa dziewczyna - rzekł Freddie.

- Dziękuję - odparłam odruchowo. - To miłe.

- Nie, ja ciebie nie słodzę, ty naprawdę jesteś malinowa! - wskazał na moją rękę.

Spojrzałam i zamarłam. Moją rękę, jak również pozostałe kończyny, a prawdopodobnie i większość mojej skóry pokrywała wysypka, w kolorze, a jakże, malinowym.

- Kurwa jego, niedojebana, w rafę koralową chędożona mać - wygłosiłam ponuro. -Tego mi jeszcze brakło.

- Mogę? - zapytała Pammy. Ujęła moją rękę i przyjrzała się dokładnie wypryskom. - Kochana, masz dengę.

Wybaczcie, trochę plączę, ale wciąż mam gorączkę. Oczywiście to się działo na postoju, wymuszonym przez to, że Wasyl mnie niósł, a nie jest łatwo iść przez dżunglę, gdy ma się obie ręce zajęte. Trzej panowie, czyli Lewy, Jones i Wasyl udali się na stronę, w celach fizjologicznych, a Lewy również po to, żeby sprawdzić, czy przez tę rankę po pijawce jaja mu jeszcze nie odpadły. Ku mojemu głębokiemu żalowi wciąż je ma.

- Dengę? - nie byłam mocna z chorób tropikalnych. - Co to za cholerstwo?

- Gorączka, przenoszona przez komary - odparła. - O ile nie przejdzie w postać krwotoczną, nic ci nie będzie.

- A jak przejdzie? - zawsze byłam dociekliwa.

- Jak przejdzie i będziemy tutaj to... - Pammy spuściła oczy. - No wiesz, Idgie, ja cię nie chcę straszyć, nie jestem lekarzem i w ogóle, może się mylę.

- Spoko - zapewniłam, mając nadzieję, że głos mi nie drży.

- Znajdzimy łódkę Jonesa i zawieziemy ciebie do najbliższego szpitalu - zapewnił Freddie, klepiąc mnie po ręce.

- Jeszcze nie mam tej całej postaci krwotocznej, do zgonu jeszcze daleko - rzekłam. - Nie ma się co martwić!

- Do zgonu? - Lewy wyłonił się z zieleni, macając się odruchowo po klejnotach. - Idgie, ty umierasz?

- O czym wy mówicie? - Wasyl pojawił się tuż za nim. Wepchnął na polankę, na której siedzieliśmy, Jonesa.

- Żeż kurwa, co za brutal - warknął Jones. - Słusznie na ciebie mówili w Belgii "Polski Rzeźnik"!

- A skąd ty wiesz jak na niego mówili? - zapytała podejrzliwie Pammy. - Interesujesz się piłką nożną? Belgijską?

- Gdzieś chyba czytałem - wykręcił się jak węgorz. - Chyba Filadelfia go chciała kupić, nie?

- Nieważne - uciął Marcin. - Co to za pieprzenie o zgonach, pytam się?

- Żadnych zgonów nie będzie - oznajmiłam stanowczo. - Pammy mówi, że mam dengę i że nic mi nie będzie.

- Niezupełnie to powiedziałam - mruknęła Pam.

- Dengę? - Lewy odsunął się ode mnie trwożnie. - To jakieś zakaźne jest?

- Bobby, tracę do ciebie siły - Pammy ujęła się pod boki. - Tak, to jest zakaźne, przenoszone przez komary, więc niewykluczone, że też to masz, tylko nie wiesz! Tak samo ja, Wasyl, Freddie, czy ten cymbał - wskazała Jonesa.

- Ej, laska, licz się ze słowami - obruszył się.

- Kończyłaś medycynę, czy coś? - Lewy nie krył wątpliwości.

- Mieszkała na Florydzie i to na bagnach - odpowiedział mu Wasyl, podnosząc mnie jak piórko. - To pewnie jak przyspieszony kurs wiedzy o chorobach tropikalnych.

- Właśnie - Pammy pokiwała głową.

- Ta denga - indagował Marcin. - Bardzo jest niebezpieczna?

- Mówiłam przed chwilą, o ile nie dojdzie do postaci krwotocznej, samo powinno przejść - odparła Pammy.

Oczy Wasyla pociemniały.

- A jeśli dojdzie?

- Tutaj? Może być kiepsko. W szpitalu powinna przeżyć.

Odruchowo objął mnie mocniej.

- No to idziemy - zarządził. - Im szybciej znajdziemy ten parszywy skarb, tym lepiej dla nas wszystkich.

Ruszyliśmy, to znaczy oni ruszyli, ja wygodnie podziwiałam świat z wysokości ramion Wasyla. Słońce stało w zenicie, gdy dotarliśmy do wysepki.

Dotarliśmy, no niezupełnie. Raczej do brzegu rozlewiska, z którego było do cholernej wysepki najbliżej. W koronie rosnącego na niej drzewa lśniły szyby owiewki samolotu, oplątane jakimś pnączem tak, że stanowiły monolit, chociaż łączący je metal dawno skorodował ze szczętem. Zardzewiałe szczątki poniewierały się u stóp pnia, a jedno koło, ze zwisającą w strzępach oponą, wystawało z wody.

- My musimy oboznąć tu - rzekł Fred. - Tam za dużo tego rdza. Same śmieci.

- Racja, na tym złomie obozować się nie da - rzekła Pammy.

Wasyl rozejrzał się dookoła, po czym posadził mnie na ziemi.

- Dobra, robimy obóz - zarządził. - Lewy, Fred, opał. Pammy, mamy jeszcze coś do jedzenia?

Pammy zajrzała do toreb.

- Yamy. I banany. Jakieś mięsko by się przydało - oznajmiła.

- Jones, łap oścień, idziemy na ryby - zarządził Marcin.

- A nie możemy teraz iść poszukać mojego diamentu? - zamarudził Jones. Nie spotkałam wprawdzie zbyt wielu złoczyńców w swoim życiu, ale jeśli chodziło o marudność, ten bił wszelkie rekordy.

Pstryknęłam zapalniczką. Wątły płomyczek liznął niechętnie patyczki i liście, które powoli zajmowały się ogniem. Z ogniska uniosła się w bezchmurne niebo wąska strużka dymu.

- A dasz radę tak na głodno się przeprawić? - zapytałam. - To kupa roboty.

- Wpław pójdę, płytko jest - wzruszył ramionami.

Ażeby udowodnić, że nie żartował wszedł do wody i tupnął w niej dziarsko parę razy.

- Bułka z masłem! - wykrzyknął.

W tym momencie leżący na płyciźnie pień drzewa uniósł się na łapach i w ostrzegawczym geście zademonstrował nam paszczę, pełną paskudnie ostrych zębów.

- Przepraszam bardzo, czy to krokodyl? - zapytał słabo Jones.

- Kajman - odparł uprzejmie Freddie.

Amerykanin wyprysnął na brzeg, z szybkością godną rakiety Pershing.

- To może chodźmy na te ryby - zaproponował drżącym głosem. - A potem zróbmy jakiś most.

No to poszli na ryby, bez włażenia do wody. Kajman wprawdzie się uspokoił i wrócił do przerwanej drzemki, ale nikt nie chciał mu specjalnie grać na nerwach.

Po jakimś czasie, który spożytkowałyśmy na układanie w ognisku yamów i na podkładanie do tegoż ogniska opału, przyniesionego przez Freda i Lewego, panowie wrócili z pęczkiem ryb.

- Ładne nawet - orzekł Lewy, przyglądając się im ciekawie. Im, to znaczy rybom, nie Wasylowi i Jonesowi.

Też się przyjrzałam. Były niezbyt wielkie i raczej przysadziste, o niezbyt opływowej, okrągławej sylwetce. Grzbiety miały grafitowo szare, upstrzone lśniącymi punkcikami, brzuchy zaś jasnopomarańczowe. Gdyby nie ta krępa sylwetka faktycznie byłyby ładne.

- Zajrzyj do paszczy - zaugerowała Pam. Zajrzałam, razem ze mną Freddie.

- On połknął piłę? - zapytał, wskazując małe, trójkątne i piekielnie ostre ząbki w szczęce stworzenia.

- Ehe. taką do mięsa - powiedziałam. - Wasyl, czyś ty to widział?

- Widziałem - odparł. - To piranie, nie?

- Piranie? - zapytał Lewy.

- Zachciało mi się przygody w tropikach, kurwa jego mać - mamrotał Jones pod nosem, myśląc, że nikt nie słyszy. - Skarbów. Adrenaliny. Egzotyki! Ja pierdolę taką egzotykę co ma zęby i kombinuje jak mnie zjeść. Frajer jeden, nie mógł schować tego skarbu w Nowym Jorku? Londynie? Albo Wiedniu? Albo w paryskim burdelu? Nic tylko wrócić do rzeki, odcumować łódź i popłynąć do domu...

Aha! Rzeka! Zapisałam starannie tę informację w pamięci. Mogła się przydać, na wypadek, gdyby pan Jones, czy jak mu tam, zechciał nie dotrzymać swojej części umowy. Wprawdzie nie wiedziałam gdzie tu była rzeka, ale za daleko być nie mogła, skoro ten typ zostawił tam swoją krypę. Nie latałby do niej przez pół Wenezueli przecież.

W stosunkach z piraniami ważne jest to, żeby być stroną pożerającą, a nie pożeraną, wtedy bowiem można liczyć na całkiem przyjemne doznania kulinarne. Z drugiej jednak strony ryby wychodzą nam wszystkim nosem i z dziką chęcią zmienilibyśmy menu na cokolwiek innego. Na przykłąd kurczaka. Albo soczystego hamburgera z dobrej wołowiny, wsadzonego w świeżutką bułę, razem z plastrem pomidora, liściem sałaty i krążkiem czerwonej cebuli i zaserwowanego z przyjemną górką frytek, takiego, jakie serwują tylko w niektórych brytyjskich pubach...

O rany, chyba się obśliniłam.

Po obiedzie wszyscy zabrali się do budowy mostu. Wszyscy prócz mnie, bo gorączka wystrzeliła mi w górę i istniało solidne niebezpieczeństwo, że zabiję się o własne nogi. Zostałam zatem przy ognisku, w przypływie fantazji wywołanej maligną rzucając od czasu do czasu grudkami błota w Lewego.

Budowanie mostu polegało na zwaleniu do wody dostatecznej ilości pni, by sięgnęły wysepki. Nie była to może najstabilniejsza konstrukcja na świecie, ale lepsze to, niż kąpiel z kajmanem i piraniami.

Z nudów zaczęłam śpiewać, piracką piosenkę o dwunastu chłopa na umrzyka skrzyni. Zaraz, a może ich piętnastu było? Nieważne. W każdym razie zaczęłam śpiewać, radośnie i pełną piersią.

- Tom Evry dostał nożem po policzkuuuu - zawyłam, ciskając grudką ziemi w przechodzącego Lewego. Przykleiła mu się na środku czoła.

- Ej, no weź się ode mnie - zaprotestował, ocierając twarz i rozmazując błoto. - Popierdoliło cię już kompletnie!

- A monsieur Tessain zadyndał na stryczkuuuu - zawyłam uprzejmie w odpowiedzi. - Johohoooo i butelka rumuuuu!

- Wariatka - burknął.

- Nie marudź, Lewasku, błoto jest świetne na cerę - odparłam. - Wszystkie syfy ci znikną i może wreszcie zaczniesz przypominać człowieka!

- No kurwa, Wasyl, zrób z nią coś! - Lewy, purpurowy ze złości, zatrzymał Marcina niosącego na barkach pokaźny pień.

- Ale co mam zrobić? - zdziwił się Wasyl. - Idgie ma gorączkę, dlatego jej odbija.

Wrzucił bal z pluskiem do wody, potem zaś podszedł do mnie i pomacał z troską moje czoło.

- No gorączka jak cholera - mruknął. - Czekaj, kompres ci zrobię.

- Jesteś absolutnie boski - oznajmiłam z błogim uśmiechem, gdy kładł mi na głowie mokrą szmatę, wyjętą (w stanie suchym, rzecz jasna) z mojej torebki. - Fenomenalny facet z ciebie, Marcinku.

Pod mahoniową opalenizną na twarzy Wasyla wykwitł rumieniec.

- Dobra, dobra - mruknął właściciel twarzy. - To tylko ten, no... maligna.

- Maligna śmigna - odparłam stanowczo, najwyraźniej nastrojona przez gorączkę do wyznań. - Jesteś zajebistym, silnym, opiekuńczym facetem, z sercem większym od londyńskiej katedry i chcę wyjść za ciebie za mąż. I urodzić ci dzieci, dużo dzieci!

- Idgie, przestań - poprosił cicho.

- Ale to prawda, Wasylku - oznajmiłam. - I powtórzę ci to wszystko zupełnie trzeźwa i w pełni władz umysłowych, zobaczysz!

Westchnął głęboko.

- Na razie siedź tutaj i czasem nigdzie nie chodź - mruknął. - Jeszcze się utopisz, albo zgubisz.

- Bez ciebie nigdzie się nie ruszam - zapewniłam uroczyście. - Jesteś mężczyzną mojego życia!

Uszy mu poczerwieniały z kretesem, kiedy odchodził w stronę budowanego mostu.

- Johohooooo i butelka rumu! - zawyłam

- Johohooooo i butelka rumu! - podłączył się znienacka Wasyl.

Kajman, który do tej chwili drzemał błogo na płyciźnie, zerwał się jak prądem rażony, po czym rzucił się na oślep w odmęty przed sobą.

- Wasyl, ja rozumiem, uczucia i te sprawy - rzekła delikatnie Pammy - ale ty już może nie śpiewaj...

Tym razem gorączka była chyba ciut niższa, bo obyło się bez szkieletów i rybołaków, ale kiedy panowie i jedna pani udali się na wysepkę, ziemia pode mną postanowiła że się pokręci. Bardzo energicznie. Zamknęłam oczy i tak siedziałam przez chwilę, z nadzieją, że się uspokoi, w końcu to nie karuzela, tylko grunt, podobno stały.

Kiedy je otworzyłam, Fred siedział już na drzewie. A właściwie nie siedział, tylko wspinał się coraz wyżej.

- Tu jest pakowanie - poinformował z zielonego gąszczu. - Wisi na gałązi.

- Odetnij - odezwał się Jones. - Może to jest to!

.Zielonkawy, owinięty brezentem i taśmą klejącą pakunek, o rozmiarze, mniej więcej, dwóch torebek cukru, pacnął ciężko na ziemię. Wśród gałęzi zaszeleściło i zatrzeszczało.

- Złazisz? - zapytał Wasyl.

- Czekacie - odparł Freddie. - Widzę dziupel.

- Tylko nie grzeb w niej ręką! - ostrzegła Pam. - Utnij kawał patyka, czy coś.

Z korony drzewa przez chwilę słychać było odgłosy mozolnego dydolenia gałęzi scyzorykiem, od czasu do czasu urozmaicone stękaniem. Potem coś trzasnęło, szurnęło i zaczęło głucho postukiwać.

- Oaaaa, fuuuuj, ale wielkie robal! - jęknął niewidoczny Fred. - Mam! Mam cosia!

Zlazł po chwili z drzewa, z liściami we włosach i z wytarzanym rzetelnie w próchnie woreczkiem z grubego płótna w zębach.

- Zaraz, dwa pakunki? - zdziwił się Lewy. - To w którym jest ten brylant?

- Na pewno jest w ty o rozmiarze cegły - mruknął Wasyl.

Lewandowski bez słowa wydarł Freddiemu scyzoryk z ręki i wbił go z rozmachem w brezent. Szarpnął, coś białego posypało się dookoła. Śnieg w tropikach?

W tym samym momencie Freddie zdołał rozsupłać sznurki, związujące woreczek i wytrząsnął na dłoń coś, co zalśniło w promieniach słońca niczym gwiazda. Błękitna gwiazda i to całkiem pokaźnych rozmiarów.

- O rany - Lewy zapomniał z wrażenia o drugim znalezisku.

- Mój skarb - wyszeptał Jones, patrząc na diament wzrokiem zahipnotyzowanej kury. - Mój!

Sięgnął po kamień, ale Wasyl był szybszy. Jednym ruchem zgarnął klejnot z dłoni Freda i schował do kieszeni portek.

- Nie tak szybko - powiedział. - Najpierw zabierzesz nas do łódki.

Jones wyglądał jak Gollum, któremu świśnięto Pierścień. Przełknął ślinę z głośnym "glum!", sapnął, ae zanim zdążył zrobić coś jeszcze, odezwała się Pam, która siedząc w kucki badała pakunek, rozpruty przez Lewego.

- Chłopaki, mamy problem - powiedziała. - Musimy stąd spadać. Jak najszybciej.

Odwinęła resztki brezentu i zaprezentowała wszystkim wypełnione białym proszkiem woreczki. Zrozumiałam od razu, to był śnieg, ale taki, o który zabijają się ludzie, a inni ludzie pchają go sobie do nosa, po czym rujnują życie sobie i innym. Kokaina.

- O kurwa - streścił Wasyl.

- Może my to zawinimy ładnie i odwiesiemy na drzewu? - zasugerował Fred.

- Nie da rady, Bobby porżnął brezent i jeden worek na strzępy - odparła Pam.

- No jasne, wszystko moja wina - nabzdyczył się Lewy.

- Jak tu przyjdzie ten święty Mikołaj, który to zostawił, to nie będzie zadowolony - rzekłam. - Ho ho ho.

Spojrzeli na mnie nieco dziwnym wzrokiem. Nikt już nie kwestionował tego, że trzeba się zwijać. Spróbowałam się zerwać na równe nogi, zatoczyłam się i wylądowałam głową naprzód w błocie.

Mamusia Natura postanowiła podwyższyć nam skalę trudności, prokurując ulewę. Zwisałam sobie z ramienia Wasyla, maszerującego w strugach rzęsistego deszczu, patrząc na lśniące od wody ciała idących przodem. Pompowało przez całe wieki, mocząc nas do nitki i do szpiku kości, ale gnający nas strach był silniejszy. Pędziliśmy więc przez dżunglę (okej, ja pędziłam raczej w sposób bierny) , rozpryskując błoto pod nogami, nie mając najmniejszej ochoty na spotkanie ze złymi panami, najpewniej uzbrojonymi po zęby w ostatnie nowinki w dziedzinie broni palnej.

Zaczęło się robić ciemno, gdy się zatrzymaliśmy. W jednym miejscu zachłanne liany splątały ze sobą korony młodych drzewek tak, że utworzyły coś w rodzaju baldachimu, albo naturalnego szałasu. Schroniliśmy się tam, nie krzesając ognia, pożarliśmy resztę bananów i ułożyliśmy się do snu.

Pierwszą wartę dobrowolnie objął Freddie. Ulokował się przy wyjściu, wpatrzony w ciemność, obok niego położyła się Pam. Nie było nam do spania, ale odpocząć trzeba było jednakowoż. Leżałam w kompletnej ciemności, opleciona ramionami Wasyla, który objął mnie tak mocno, jakby się bał, że ktoś mnie może ukraść. Deszcz szeleścił w liściach lian i drzew, a obok mnie serce Marcina biło spokojnym, stabilnym rytmem.

Dryfowałam między jawą a snem, odpływając na krótkie chwile na stronę Morfeusza. Z początku budził mnie każdy głośniejszy szmer, każde trzaśnięcie w dżungli, jednak odgłos bicia serca w potężnej piersi Wasyla uspokajał mnie. Wsłuchiwałam sie w niego, koncentrowałam na nim, ignorując odgłosy dżungli.

Bo skoro Wasyl był obok mnie, nic złego się zdarzyć nie mogło.

Sama nie wiem jak i kiedy, ale w końcu zasnęłam.

Nagle coś się zmieniło i mje błogie marzenia senne wezbrały niepokojem. Czegoś brakowało. Czegoś ważnego.

Nie słyszałam juz bicia serca.

Obudziłam się, we właściwym momencie, zeby zobaczyć na tle rozjaśnionego świtem wejścia dwie ciemne sylwetki, pochylające się nad ciemnym kształtem, a potem uciekające w dżunglę. Poderwałam się i uświadomiłam sobie, że Wasyla nie ma obok mnie. Pomacałam dookoła siebie, wymacałam łydkę Pam i szarpnęłam ją bezceremonialnie.

- Obudźcie się! - wysyczałam.

- Ssso? - wymamrotała Pammy, siadając.

- Siesostało? - zapytał mętnie Freddie, z którego objęć się wymotała.

Popełzłam na czworakach ku leżącej przy wejściu osobie. W słabym świetle poranka ujrzałam zwiniętego w kłębek Wasyla. Był nieprzytomny. Spomiędzy włosów ciekła mu cienka strużka krwi.

- Kurwa! - ryknęłam. - Wasyl! Marcin! Żyjesz? Powiedz, że żyjesz?!

Pochyliłam się do jego ust, sprawdzić czy oddycha. W szałasie za moimi plecami gwałtowne szelesty oznajmiały, że Fred i Pam obudzili się do reszty.

- Co się stało? - zapytał Freddie. Zapalił zapalniczkę.

- Gdzie Jones i Lewy? - zapytała równocześnie Pam.

Nie odpowiedziałam, wciąż pochylona nad Wasylem i najzupełniej pewna, że ten, kto śmiał go uszkodzić, nie wyjdzie z tej dżungli żywy. Zatłukę gołymi rękami, jak amen w pacierzu.

- Żyjesz? - zapytałam bezsensownie.

- O kurwa, ale dzwona w łeb dostałem - wymamrotał nie otwierając oczu. - Pierwszy raz mi ktoś tak zajebał...

Ulga niebiańska spłynęła na mnie, a chóry anielskie rozśpiewały się w moich uszach. Tymczasem Wasyl usiadł, rozcierając głowę.

- Nie rusz - złapałam go za rękę. - Krew ci leci.

- Gdzie jest Jones i Lewy? - zapytała Pammy, złym głosem.

- Uciekły? - zasugerował Freddie.

- No jasne, że uciekły - rzekł ponuro Wasyl. Przyłożyłam delikatnie szmatkę do rozciętej skóry na jego głowie. - A jak myślicie, kto mi tak w łeb zakurwił?

- Jones? - zapytałam.

- Lewy - odparł. - Jones mnie zagadał, a ten chuj zakradł się od tyłu...

Tymczasem Freddie obmacywał, coraz bardziej nerwowo, nasze mienie.

- Zabrały maczetę! - oznajmił. - I scyzoryk! I jedzenie!

Pam ze świstem wciągnęła powietrze.

- Że Jones to rozumiem, podła gnida i tyle - oznajmiła. - Ale Lewy? Był jednym z nas, pomagaliśmy mu przeżyć, ciebie - wskazała Marcina - znał od dawna! I zostawił nas, tak po prostu, na pastwę losu, na śmierć, bez narzędzi w tej pieprzonej dżungli? I ja byłam w nim zakochana?!

Wzniosła do góry zaciśniętą pięść.

- On mnie jeszcze popamięta - oznajmiła z zaciętością.

_____________________________________________________________________________\

Mimo, że mózg mi sie roztapia z gorąca, wycisnęłam z siebie rozdział piętnasty, do którego lektury serdecznie zapraszam :)

Martina