Dzień czternasty

Noce w dżungli to zupełnie inna para kaloszy, niż te na plaży, w dodatku spędzane w zaciszu szałasu. Pomijam już to, że komary o rozmiarach bombowców strategicznych, gryzły nas wytrwale i dym z ogniska niewiele pomógł, ale nad oceanem było jakoś... bezpieczniej. Tutaj zaś cały czas coś łazi, chrząka w ciemności, chlupie, trzeszczy gałęziami, pomrukuje i cholera wie, czy to poczciwa kapibara, czy jaguar, który postanowił nas włączyć do swego menu.

Wszyscy spaliśmy tak więcej jednym okiem, drugim łypiąc trwożnie dookoła, w oczekiwaniu na te wszystkie straszliwości, gotowe wypełznąć z mroku i połknąć nas jednym kłapnięciem szczęk. Ku naszemu zbiorowemu zdziwieniu doczekaliśmy świtu żywi, acz poznaczeni bąblami i głodni.

- Ja pierdolę - wymamrotał Lewy, drapiąc się zażarcie po ramieniu. - Oka nie zmrużyłem.

- I dlatego tak głośno chrapałeś? - wyzłośliwiłam się.

- No co, okami nie chrapasz - rzekł niewinnie Freddie.

Wasyl, grzebiący w ognisku, zachichotał, Pammy, odwróciła się, by ukryć uśmiech, natomiast Lewy tradycyjnie się fochnął.

- Będzie śniadanko? - zapytał Jones.

- Jak se, kurwa, zrobisz, to będzie - odparłam jadowicie.

- Ej no, spokojnie, tylko pytam - wzniósł dłonie w górę, obronnym gestem.

Czegoś nie czułam się najlepiej. Łamało mnie w kościach, głowa mnie bolała i najchętniej przegryzłabym komuś gardło.

- To nie pytaj, tylko łap chlebowca i pchaj do ogniska - pouczył Wasyl, usmiechając się kątem ust.

Jones się do pouczenia zastosował. Jakiś czas później, pokrzepieni posiłkiem, byliśmy już gotowi do dalszej drogi.

Był tylko jeden malutki problem.

Nie wiedzieliśmy w którą należało iść stronę.

- Nie ma tam nic w notesie? - zapytał Jones z nadzieją. - Nie wiem, jakiejś mapki, czegokolwiek?

- No właśnie? - poparł go Lewy. - Nie chowa się milionów byle gdzie! Ja bym zapisał jakoś dokładniej!

- Mnie jest już wszystko jedno - wymamrotała Pammy, drapiąc się. - Niech on bierze ten swój majątek i spadajmy stąd. Mam dosyć tego błocka i komarów.

- Na plaża było bardziej dobre - westchnął Fred. - Prawie żadne komary i byliśmy suszi...

Spojrzeliśmy na niego wszyscy, jak jeden mąż. Idea bycia japońską potrawą jakoś nam nie pasowała.

- Że co my byliśmy? - zapytałam z lekkim powątpiewaniem.

- Susi? Suchsiejsi? - spróbował Freddie. - Sacrebleu! Nie takie mokre!

- Fakt - przyznał Wasyl, spoglądając na swoje nogi, zabłocone do połowy łydek. Dolne kończyny pozostałych, w tym również moje, wyglądały całkiem tak samo. - No dobra, skoro jest wysepka, to dookoła musi być woda - rzekł. - Szukamy kolejnego rozlewiska.

- Tu wszędzie są rozlewiska - mruknęłam. W głowie mi wirowało. - Możemy długo szukać właściwego.

- Nożżż.. - zabulgotała Pammy. - A ile ich może być w sąsiedztwie jednego drzewa? Nie stójcie jak słupy, tylko się rozejrzyjcie!

Obeszliśmy drzewo w kółko. Z jednej strony owszem, było bajoro, to, które okrążaliśmy wczoraj, z drugiej strony zaś grunt, acz rozmiękły był jednak zbyt stały jak na nasze potrzeby.

- Ej, tu jest jakaś ścieżka - zaraportował Lewy, szperając swoim ościeniem w krzakach.

Wsadziliśmy wszyscy głowy w zielony gąszcz. Ścieżka istotnie była, wąska, lecz wydeptana wyraźnie w wilgotnej ziemi, pokryta śladami łap i racic.

- Idziemy? - zapytał Jones.

Obejrzeliśmy się wszyscy odruchowo na Wasyla. Stał, wpatrzony w ścieżkę, tak, że widzieliśmy głównie jego szerokie plecy i czapkę z daszkiem, którą miał na głowie. Z daszka, nisko nad karkiem, zwisał kawałek jakiegoś zielska, majtając się w takt ruchów Marcina.

- Idziemy - rzekł Wasyl. - A co, mamy stać?

No to poszliśmy.

Nie zawędrowaliśmy zbyt daleko, gdy Lewy złożył nam kolejny dowód swego debilizmu. Nie, żeby ktokolwiek w ten debilizm jeszcze wątpił, niemniej jednak mogliśmy się poczuć dokładnie upewnieni.

Leźliśmy tą wątłą ścieżynką, na przemian lgnąc w błocku, plącząc się w wegetacji i potykając o wystające korzenie oraz podstępnie ukryte zbutwiałe gałęzie, gdy wtem Lewy się zatrzymał.

- Zobaczcie, jaki dziwny owoc - rzekł, rozgarniając ościeniem liście nad swoją głową.

- Gdzie? - zainteresował się Jones.

- No tam, na gałęzi wisi, o...

Idący przodem, z maczeta w dłoni, Freddie zatrzymał się i obejrzał.

- Idzicie? - zapytał.

- Lewy ma jakies znalezisko - odparłam sarkastycznie.

- Wygląda trochę jak chlebowiec - Lewy dalej wytrwale majstrował ościeniem wśród gałęzi. - Może da się toto zjeść?

- Sraczki dostaniesz najpewniej - mruknęłam. Ból głowy nasilał się i nastawiał mnie negatywnie do całego świata.

- Bobby, odpuść sobie - burknęła Pammy, ostatnio tracąca wyraźnie cierpliwość do swego amanta. - Komary nas tu zeżrą.

- Chwilka - rzekł Lewandowski, manipulując ostrożnie kijem. - Zaraz mi podziękujecie...

Udało mu się odgarnąć jedną z gałęzi na bok, odsłaniając jajowaty, szary kształt, pokryty wypustkami jak owoc chlebowca. Zarazem jednak było w nim coś złowieszczego, przez chwilę jednak mój skołowany mózg nie był w stanie odgadnąć co.

- No to uwaga - Lewy zamachnął się ościeniem.

Wasyl drgnął gwałtownie, oczy Pammy rozszerzyły się w panice, najwyraźniej dotarło do nich to samo, co zaświtało właśnie w moim mózgu.

- Nie!!! - wrzasnęliśmy unisono.

Za późno. Oścień rąbnął z impetem w domniemany owoc, który zakołysał się gwałtownie na gałęzi. Z jego wnętrza wydobył się dźwięk, przypominający jazgot piły łańcuchowej, wchodzącej na wysokie obroty.

Osy.

Chmura cholernie wkurwionych os wyroiła się z rozkołysanego gniazda ułamek sekundy później.

- Chodu! - ryknął Freddie.

Rzuciliśmy się czym prędzej przed siebie, niczym stado spłoszonych jeleni. Rozwścieczone osy siedziały nam na karkach, żądląc, plącząc się we włosach i atakując ze wszystkich stron. Machaliśmy rękami, wrzeszczeliśmy, kwiczeliśmy i cwałowaliśmy przez dżunglę, potykając się i przewracając, wymazani błotem, podrapani i coraz mocniej puchnący.

- Woda! - wrzasnął Wasyl. - Tam!

Rozlewisko pojawiło się we właściwej chwili, tak właściwej, że właściwszej nie było. Skoczyliśmy wszyscy, nikt się nie wahał.

Ciepła, mętna woda zamknęła się nad moją głową, coś czarnego oblepiło mi stopy, jakieś zwierzę smyrgnęło spod nich w ciemną głąb. Szarpnęłam się, przerażona, gotowa się wynurzyć, niepomna os, które pewnie jeszcze kłębiły się nad powierzchnią.

Pokryta tatuażami ręka wyłoniła się z ciemności i przytrzymała mnie, holując zarazem do szerokiej piersi, pokrytej włosami, falującymi teraz jak łan wodorostów.

Wasyl, niezawodny jak zawsze.

Tkwiłam tak przez chwilę w jego objęciach, wśród baniek powietra wychodzących z naszych ust, modląc się, żeby nie zjawiło się żadne drapieżne cholerstwo.

W końcu jednak trzeba było nabrać powietrza. Wynurzyliśmy się ostrożnie, spoglądając w niebo, wytstawiając nad wodę ledwie czubki głów.

- Nie widzę ich - powiedziałam.

- Ja też nie - rzekł Marcin. - Poleciały w ch... cholerę.

W kępie wodnego zielska obok zmaterializował się Fred.

- Głowy pół, ale za to cała dupa - zabulgotał gniewnie. - Lewa w dodatek! Osy bije! Gdzie Pammy?!

- Kogo nazywasz dupą, ciołku? - zapytał groźnie Lewy.

Wasyl zatoczył oczyma.

- Lewy, milcz, bo cię utopię - poprosił.

- Sam utopię! - zawarczał Freddie. - Szczegółem jak coś Pammy jest źle. Pammy!

- Tu jestem - Pammy przypłynęła do nas piękną żabką. - Spokojnie Freddie.

- A gdzie Jones? - zapytałam.

- Bobby, jeśli przez twój debilizm przepadła jedyna nasza szansa na ocalenie... - zaczęła złym głosem Pam.

- Chciałem tylko sprawdzić co to jest - Lewy wzruszył ramionami, do których przylepiło się coś czarnego.

- I nie widziałeś, że to gniazdo os? - wysyczała Pammy. - Jak można tego nie zauważyć?! Jak można być takim bezmózgiem?!

- Ja bezmózg? - obraził się Lewy. - Głupia cipa!

Freddie rzucił się ku niemu, z wyraźną chęcią wyrządzenia mu możliwie największych uszkodzeń cielesnych. Wasyl zatrzymał go jednym ramieniem, a drugim wepchnął Lewego pod wodę. Ten zabulgotał coś niezrozumiałego i zniknął w mętnej toni.

- Następny raz ja go na strzępa rozerwię! - odgrażał się Freddie.

Marcin, dotąd z niezmąconym spokojem przytrzymujący Lewego pod wodą, teraz zwolnił uścisk. Bardzo sławna futbolista wystrzelił na powierzchnię jak korek, prychając, plując i parskając.

- Popierdoliło cię? - zapytał, odgarniając włosy z oczu. - Mogłeś mnie utopić!

- Nie zachęcaj - Wasyl obdarzył go przeciągłym spojrzeniem. - I uważaj co mówisz, chamie bolesny.

- A co ja takiego powiedziałem? - zdziwił się Lewandowski.

Trzy plaśnięcia, wygenerowane przez mokre dłonie uderzające o równie mokre czoła, rozbrzmiały echem nad rozlewiskiem.

- Kurrrrwa - jęknęło gniewnie wśród gałęzi drzewa, leżącego koroną w wodzie. - Czy ktoś mi pomoże się stąd wyplątać?

- Jones! - ucieszyła się Pammy. - Żyjesz?

- Nie, z przyzwyczajenia gadam - sarknął. - No pomóżcie mi!

Jones tkwił między dwoma potężnymi konarami, po pierś w wodzie, wyraźnie poirytowany. Okazało się, że wsadził nogę między gałęzie, leżące pod wodą i nie potrafił jej wyjąć. Schylić też się nie mógł.

- Na pewno się skaleczyłem i zapraz przypłyną piranie! - jęczał.

- Nie kracz, bo cię tu zostawimy - mruknęłam, spoglądając na gęstą plątaninę gałęzi. - Po cholerę żeś tu lazł?

- Nienawidzę os! - odparł żywiołowo. - Pogryzły mnie, jak byłem mały, nawet w szpitalu wylądowałem! Ojciec dał mi w prezencie gniazdo, które znalazł pod dachem. Mówił, że zabił wszystkie osy, ale to była nieprawda! W nocy wyfrunęły z niego i mnie pocięły!

- Gdzieś już słyszałam tę historię - rzekła Pam. - A nawet widziałam i czytałam.

- No i co z tego? - burknął Jones. - Uwolnijcie mnie wreszcie!

- "Lśnienie", Kinga - mruknęłam do Wasyla. Kiwnął leciutko głową.

Freddie też dosłyszał.

- On mi nie widzi się jak Danny Torrance - odmruknął.

- Nieważne, trzeba go odplątać - rzekł Wasyl. - Ktoś musiałby tam zanurkować.

- Ty się nie zmieścisz - uprzedziłam to co chciał powiedzieć. - Za ciasno. Wypad, ludziska, odsunąć się. Ja to zrobię.

- Jesteś pewna? - zapytał Wasyl z widoczną troską.

- Jestem najmniejsza z nas wszystkich. Masz lepszy pomysł?

Zagryzł wargi i się odsunął, posłusznie odbierając ode mnie torebkę. Pammy, Fred i śmiertelnie obrażony Lewy postąpili krok do tyłu.

Dałam nura w mętną wodę. Kawałki liści, wodorostów i maleńkie cząsteczki mułu wirowały wokół mnie, kiedy wpływałam w plątaninę gałęzi. Spłoszony rak szurnął pod pień, natomiast chmura cieniutkich, srebrnych rybek nie poczuła się spłoszona ani trochę i krążyła mi ciekawsko wokół głowy.

Niemal przed moim nosem zabielały łydki Jonesa, w ostatniej chwili, żebym zdążyła nie tryknąć w nie głową. Zamiast tego złapałam je rękami i o mało nie dostałam butem prosto w zęby.

- Brlurbwa - zaklęłam i złapałam go mocniej za tę kończynę, która nie wierzgała. Sięgnęłam między gałęzie, macając i badając palcami. Oraz czując, że kończy mi się powietrze.

Wynurzyłam się między konarami, z hałasem godnym płetwala błękitnego, ze świstem łapiąc oddech.

- No i co? - zapytał Jones niecierpliwie.

- Gałąź - zipnęłam. - Rozwidlona. Trzeba uciąć.

Wszyscy patrzyli na mnie, jak na syrenę Fidżi z gabinetu osobliwości P.T. Barnuma.

- Nogę? - zapytał Fred. Jones gwałtownie zbladł.

- Ale no co wy, tak bez znieczulenia i w ogóle? - jęknął rozpaczliwie.

- Gałąź uciąć! - odpowiedziałam. - Kto ma maczetę?

Spojrzeli teraz sobie wzajemnie na ręce. Wszystie były puste, poza dłońmi Wasyla, zajętymi moją torebką.

- Ja nie mam! Ja miałem dzidę! - wyparł się Lewy.

- Wiemy - rzekła Pam przez zaciśnięte zęby.

- Fred, ty miałeś...? - Wasyl spojrzał na Francuza pytająco.

Na twarzy Freddiego odmalowało się zakłopotanie.

- Ja chyba... ją zgubiał. Gdzieś na płytkiej woda - rzekł niepewnie. - Jak my uciekali przed osoma.

- A to podobno ja jestem debilem - nadął się tryumfalnie Lewy. Fred posłał mu kose spojrzenie.

- Rozejrzyjmy się, może ją widać - zaproponowała Pam.

Poszli we trójkę w stronę brzegu, z którego wskoczyliśmy do wody. Szli powoli, patrząc uważnie pod nogi, wypatrując zaginionej maczety.

- Tam jest! - ucieszyła się Pam, wskazując jakiś punkt na szerokiej płyciźnie, oświetlonej blaskiem słońca. - Widzę ją!

Wytężyłam wzrok. Istotnie, między chwiejnymi, zmiennymi rozbłyskami światła na powierzchni wody, dawało się dostrzec błysk bardziej stały i pochodzący z dna.

Pammy przebiegła kilka kroków, gdy nagle stało się coś dziwnego. Dno zafalowało gniewnie i odjechało jej spod stopy, wznosząc w górę tumany mułu i uwożąc na sobie drogocenną maczetę. Diabli nadali płaszczkę. I to nie jakieś maleństwo akwariowe, tylko potwora o rozmiarach małżeńskiego łoża, w dodatku zapewne wyposażonego w pokaźny kolec jadowy i duże zapasy toksycznych wydzielin.

Pammy zachwiała się, zanim jednak zdążyła klapnąć na tyłek, złapał ją Wasyl i odciągnął do tyłu, poza zasięg jadowitego ogona wielkiej ryby. W tym samym momencie Freddie rzucił się desperacko na płaszczkę, przetoczył się niczym kaskader po jej grzbiecie, zgarniając wśród rozbryzgów wody lezącą tam maczetę, stanął na nogi i bez namysłu rąbnął z całej siły w łeb potwora.

- Boże, Fred! - wrzasnęła Pammy przeraźliwie.

Płaszczka zawinęła ogonem, Freddie machnął maczetą i ogon, bezużyteczny, zaległ na dnie. Poprawił w łeb, raz, drugi, trzeci. Wielka ryba, krwawiąc, opadła bezwładnie na dno.

- No teraz to naprawdę przypłyną piranie - rzekł Jones ze zgrozą.

Pam rzuciła się Fredowi na szyję, obejmując go i szlochając, a on obejmował ją wolną ręką, w drugiej wciąż trzymając umazaną posoką maczetę.

- Pammy, daj maczetę rudej! - skomenderował Wasyl. - Fred, Lewy, bierzemy to truchło na brzeg, ale biegiem!

Posłuchali bez szemrania. Roztrzęsiona Pam wcisnęła mi maczetę w rękę, po czym pokłusowała na brzeg, na który panowie, postękując głośniej lub ciszej, wyciągali właśnie potężne rybie truchło. Bez dalszego ociągania zanurkowałam, aby uwolnić Jonesa, spotkanie z piraniami bowiem nie uśmiechało mi się ani trochę.

Trochę piłowałam, trochę rąbałam, zaś łydki Jonesa drgały nerwowo za każdym ciosem. Miałam nadzieję, że uda mi się nie trafić w nie niechcący, bowiem w mętnej wodzie nie widziałam zbyt dobrze.

Wreszcie udało mi się odrąbać owo rozwidlenie, w którym tkwiła noga Jonesa, od pozostałych części gałęzi. Wynurzyłam się i w tym momencie dostałam kopa prosto w plecy.

- Uważaj z tymi kopytami! - wrzasnęłam.

- Pospiesz się! - warknął, popychając mnie, gdyż blokowałam mu drogę wyjścia. Wylazłam spomiędzy konarów i pobrodziłam do brzegu, nie oglądając się na tego niewdzięcznego kretyna.

- Freddie, jesteś bohaterem - oznajmiłam, znalazłszy się na mniej więcej stałym lądzie. Zarumienił się po same uszy.

- Nic takie, ja broniłem Pam. Vazil by zrobił to samo dla cię.

- Dobra, dobra - wtrącił się Wasyl. - Co bym dla rudej zrobił, to bym zrobił, ale bohaterem jesteś, nie ma bata! - klepnął Freda w plecy.

Jones klapnął na ziemię obok rybich zwłok i zaczął ściągać z kostki tkwiący jeszcze na niej kawał drewna.

- Ja postuluję obiad - oznajmiłam stanowczo. - Fred nam załatwił mięsko, nic, tylko ogień rozpalać.

- Mięsko? - skrzywił się Lewy. - Chcesz jeść to obrzydlistwo?

- Sam wpierdolisz najwięcej, jak znam życie - parsknął Wasyl. - Nie marudź, tylko pomóż mi przewrócić toto na grzbiet.

- Nie wiem czy zapalniczka zadziała - westchnęła Pammy, wskazując moją mokrusieńką torebkę, wiszącą na krzaku.

- Powinna, zapakowałam ją w woreczek plastikowy - odparłam i pomacałam się po karku. Coś mnie tam drażniło.

Ku mojej niekłamanej zgrozie moje palce natrafiły na coś chłodnego, śliskiego i lekko pulsującego. Mózg podsunął mi uczynnie wyjaśnienie, nader obrzydliwe, aż mi się żołądek skręcił w chińskie osiem.

Drżącą dłonią oderwałam sobie to coś od karku i podsunęłam przed oczy.

- Pijawki! - zawyłam jak syrena strażacka. - Tu są pijawki! Aaaaaaa!

Cisnęłam czarnym, lśniącym obrzydlistwem na ziemię i jęłam się obmacywać gwałtownie. Może było ich więcej?

Nad cichym rozlewiskiem rozpętało się pandemonium. Wśród okrzyków obrzydzenia cała nasza grupka jęła obszukiwac swe ciała, odkrywając ze zgrozą, że i na nich siedzą pijawki.

- Freddy, na plecach mam, zdejmij to ze mnieeeee! - jęczała Pam.

- Kurwa jego zajebana mać, jak stąd wyjadę, będę oglądał naturę wyłącznie w postaci trawy na boisku - mamrotał Wasyl, odrywając czarne, obłe stwory od swej piersi. - Ruda, nie mam nigdzie z tyłu...? Chodź, ciebie też trzeba obejrzeć.

- Nienawidzę pijawek jak byłem mały jedna przyczepiła mi się do ja... - zaczął Jones. Przerwało mu cichutkie kwilenie Lewego.

Lewandowski, strząsnąwszy kilka pijawek z pleców i ramion, teraz trzymał się za krocze, blednąc. Potem zdjął stamtąd rękę, odciągnął gumkę spodenek i zajrzał do środka. Kontynuował blednięcie, przechodząc płynnie od koloru kredy, do barwy jasnozielonej.

- Mamusiu - kwiknął. - Mam jedną na... na... NA JAJACH!

Trzej obecni faceci jak na komendę skrzywili się boleśnie.

- Paskudnie - rzekł Wasyl, współczująco.

Lewy przełknął głośno ślinę, zamknął oczy i sięgnął do spodenek. Gmerał tam przez chwilę, po czym spojrzał na nas bezradnie.

- Nie mogę... - jęknął. - Niech mi ktoś pomoże... Chłopaki?

Pokręcili zgodnie głowami.

- Gdyby gdzie indziej to wiesz - wyjaśnił Jones. - Ale tego, no nie na jajach.

- Pammy? Błagam!

Spojrzała na niego, z udawanym zdziwieniem.

- Ja? No co ty, przecież jestem głupią cipą, jak mogłabym ci pomóc?

Lewy przelotnie poczerwieniał, by zaraz wrócić do zielonkawej bladości.

- Idgie? Błagam! - zawył. - Zdejmij to kurewstwo ze mnie!

- Nie ma mowy - odparłam. - Radź se sam.

- To nieludzkie - rzekł, wpatrując się ze zgrozą w zawartość swoich spodenek. Nagle zachciało mi się strasznie śmiać.

Wreszcie zacisnął zęby, sięgnął garścią w gacie i wyciągnął stamtąd nażartą, prześwitującą czerwienią pijawkę.

- Chryste - pisnął, po czym zemdlał, padając niczym postać z kreskówki na ziemię.

Poleżał tam przez chwilę, bo jakoś nikt nie był specjalnie wyrywny do cucenia. My w tym czasie zebraliśmy opał, rozpaliliśmy ogień i poćwiartowaliśmy potwora. Kawałki jego mięsa nadzialiśmy na patyki i piekliśmy je nad ogniskiem, jak szaszłyki.

Czułam się coraz gorzej. No owszem, zastrzyk adrenaliny, jaki dostałam podczas tych wszystkich wydarzeń w rozlewisku dodał mi chwilowo sił, kiedy jednak jego działanie ustało, zrobiło się całkiem niedobrze. W głowie mi pulsowało, bolały mnie wszystkie mięśnie i stawy, jakby mnie czołg przejechał.

Byłam jednak głodna, a to był dobry objaw. Rzuciłam się jak zwierzę na swoją porcję rybiego mięsa, gdy tylko się opiekła jako tako, szarpiąc ją zachłannie zębami. Napychałam się tak przez chwilę, po czym nagle zrobiło mi się niedobrze.

- Idgie, nic ci nie jest? - głos Wasyla brzmiał jakby się dobywał z wielkiej bańki na mleko.

- Absolutnie nic - odpowiedziałam, po czym zwymiotowałam na własne nogi.

Teraz jest mi trochę lepiej. Znalazłam w sobie tyle siły, żeby trochę popisać, póki tu jeszcze siedzimy, bo po obiedzie mamy znowu iść. Coś błyszczy na drzewie po drugiej stronie rozlewiska, być może ów rozbity samolot, więc trzeba tam jakoś dojść. Mam nadzieję, że mnie to choróbsko, grypa chyba, nie rozłoży do reszty. Wasyl już się martwi, a ma wystarczająco wiele na głowie, żeby nie musiał jeszcze przejmować się mną.

_____________________________________________________________________________-

Znowu mam obsuwę, mam nadzieję, że mi to jednak wybaczycie i że spodoba wam się nowy rozdzialik. Pozdrawiam i życzę miłej lektury:)

Martina